Wielu Żydów w to wierzy. W Encyclopaedia Judaica (Jerozolima 1971, t. 5, szp. 498) czytamy: „LUD WYBRANY, zwyczajowe określenie ludu izraelskiego, wskazujące, że lud ten pozostaje w szczególnych i wyjątkowych stosunkach z bóstwem panującym nad wszechświatem. Jest to myśl przewodnia w dziejach ideologii żydowskiej” (zob. Powt. Pr. 7:6-8; Wyjścia 19:5).

Ezech. 37:21, 22 (BT): „Tak mówi Jahwe Pan: Oto wybieram Izraelitów spośród ludów, do których pociągnęli, i zbieram ich ze wszystkich stron, i prowadzę ich do ich kraju. I uczynię ich jednym ludem w kraju, na górach Izraela, i jeden król będzie nimi wszystkimi rządził”. (W Izraelu nie panuje dziś król z dynastii Dawida. Jest to republika).

Gal. 6:15, 16: „Ani obrzezanie nie jest czymś, ani nieobrzezanie, tylko nowe stworzenie. A nad wszystkimi, którzy będą porządnie chodzić według tej reguły postępowania — nad Izraelem Bożym — niech będzie pokój i miłosierdzie”. (A zatem o przynależności do „Izraela Bożego” nie decyduje spełnienie nałożonego na Abrahama warunku, żeby wszyscy jego domownicy płci męskiej byli obrzezani. Jak oznajmiono w Galatów 3:26-29, ‛rzeczywiście potomstwem Abrahama’ są należący do Chrystusa, spłodzeni z ducha synowie Boży).

Dzisiaj na ogół nazywa się tak ludzi hebrajskiego pochodzenia oraz tych, którzy się nawrócili na judaizm.

Sens naszemu życiu nadaje uznawanie Życiodawcy. Gdyby życie było dziełem ślepego przypadku, nasze istnienie z konieczności byłoby pozbawione celu i nie mielibyśmy żadnej pewnej przyszłości, z którą można by wiązać jakieś plany. Jednakże w Dziejach 17:24, 25, 28 powiedziano: „Bóg, który uczynił świat i wszystko, co na nim, (...) daje wszystkim życie i dech, i wszystko. Dzięki niemu bowiem mamy życie i poruszamy się, i istniejemy”. W Objawieniu 4:11 znajdujemy jeszcze taką wypowiedź skierowaną do Boga: „Godzien jesteś, Jehowo, Boże nasz, przyjąć chwałę i szacunek, i moc, ponieważ tyś stworzył wszystko i z twojej woli wszystko zaistniało i zostało stworzone” (zob. też artykuł „Bóg”, strony 48-55).

Rodz. 2:15-17: „Jehowa Bóg wziął człowieka [Adama], i umieścił go w ogrodzie Eden, aby go uprawiał i o niego dbał. I Jehowa Bóg dał też człowiekowi taki nakaz: ‚Z każdego drzewa ogrodu możesz jeść do syta. Ale co do drzewa poznania dobra i zła — z niego nie wolno ci jeść, bo w dniu, w którym z niego zjesz, z całą pewnością umrzesz’”. (Bóg nie mówił o śmierci, że jest czymś nieuniknionym, ale że będzie następstwem grzechu. Wzywał Adama, by się tego grzechu wystrzegał. Por. Rzym. 6:23).

Mat. 20:28: „Syn Człowieczy [Jezus Chrystus] nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu”.

Jak powszechnie wiadomo, mózg ludzki ma tak olbrzymie możliwości, że człowiek w ciągu swego życia potrafi spożytkować tylko niewielką ich cząstkę, obojętnie czy żyje 70, czy nawet 100 lat. Według Encyclopædia Britannica mózg „ma tak ogromne możliwości, że człowiek nie jest w stanie ich wykorzystać przez całe swoje życie” (1976, t. 12, s. 998).

W dzienniku The New York Times powiedziano: „Poszukiwania rozumnych form życia gdzie indziej we wszechświecie (...) rozpoczęto 25 lat temu (...) Pomimo zakrojonego na tak ogromną skalę przedsięwzięcia, wymagającego obserwacji miliardów gwiazd, nie uzyskano dotąd żadnego wyraźnego dowodu, że gdzieś poza Ziemią istnieje życie” (2 lipca 1984, s. A1).

Stan aktywności odróżniający rośliny, zwierzęta, ludzi i istoty duchowe od tworów nieożywionych. Żywe organizmy na ziemi zazwyczaj cechuje wzrost, przemiana materii, reagowanie na bodźce zewnętrzne oraz zdolność rozmnażania się. Życie, czyli stan aktywności, roślin jest odmienne od życia dusz obdarzonych zmysłami. Siła życiowa ziemskich dusz, to znaczy ludzi i zwierząt, jest podtrzymywana przez oddech.

Oczywiście byłoby to możliwe tylko wtedy, gdyby ludzie mieli niematerialną duszę, która mogłaby się oddzielić od fizycznego ciała.

1 Piotra 3:18: „Chrystus raz na zawsze umarł za grzechy, prawy za nieprawych, aby was przywieść do Boga; uśmiercony został w ciele, ale ożywiony w duchu [„duchem”, Bg, Wujek; „przez Ducha”, Bp; „w duchu”, Bw]”. (Jezus został wskrzeszony z martwych z ciałem duchowym. W tekście greckim słowo „ciało” jest przeciwstawione „duchowi” i oba występują w celowniku. Jeżeli więc tłumacz oddaje to wyrażeniem „przez Ducha”, powinien też konsekwentnie napisać „przez ciało”, jeżeli zaś tłumaczy „w ciele”, powinien też przetłumaczyć „w duchu”).

Jana 11:11, 14-44: „[Jezus powiedział do uczniów:] ‚Łazarz, nasz przyjaciel, udał się na spoczynek, ale ja tam idę, aby go obudzić ze snu’. (...) Jezus rzekł im wtedy otwarcie: ‚Łazarz umarł’ (...) Przybywszy, zastał go [Łazarza] leżącego już od czterech dni w grobowcu pamięci. (...) Jezus rzekł do niej [do Marty, siostry Łazarza]: ‚Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem’. (...) Zawołał donośnym głosem: ‚Łazarzu, wyjdź!’ Zmarły wyszedł, mając nogi i ręce obwiązane opaskami, a twarz owiniętą chustą. Jezus powiedział do nich: ‚Rozwiążcie go i pozwólcie mu iść’”.