Czy zdolność cudownego uzdrawiania jest dziś znakiem rozpoznawczym prawdziwych chrześcijan?

Dzieje 1:8: „Otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami (...) aż do najodleglejszego miejsca na ziemi”. (Na krótko przed opuszczeniem apostołów i powrotem do nieba Jezus powiedział im, że właśnie to dzieło, a nie uzdrawianie, jest ich podstawowym zadaniem. Zob. też Mateusza 24:14; 28:19, 20).

1 Kor. 12:28-30: „Bóg tych umieścił w zborze: po pierwsze apostołów, po drugie proroków, po trzecie nauczycieli; potem potężne dzieła, potem dary uzdrawiania, pomocne usługi, zdolności kierowania, różne języki. Czyż wszyscy są apostołami? Czyż wszyscy są prorokami? Czyż wszyscy są nauczycielami? Czyż wszyscy dokonują potężnych dzieł? Czyż wszyscy mają dary uzdrawiania?” (Tak więc Biblia wyraźnie uczy, że nie wszyscy prawdziwi chrześcijanie mieli otrzymać dar uzdrawiania).

Czy z Marka 16:17, 18 nie wynika, że zdolność uzdrawiania chorych miała być znakiem wyróżniającym wierzących?

Marka 16:17, 18 (Bw): „Takie znaki będą towarzyszyły tym, którzy uwierzyli: w imieniu moim demony wyganiać będą, nowymi językami mówić będą, węże brać będą, a choćby coś trującego wypili, nie zaszkodzi im. Na chorych ręce kłaść będą, a ci wyzdrowieją”.

Wersety te można znaleźć w niektórych rękopisach biblijnych oraz w tłumaczeniach z V i VI wieku. Nie ma ich jednak w starszych rękopisach greckich ani w Kodeksie synajskim i Kodeksie watykańskim 1209 z IV wieku. Doktor Brooke F. Westcott, autorytet w dziedzinie manuskryptów biblijnych, oświadczył, że „te wersety (...) nie wchodziły w skład pierwotnego sprawozdania, lecz są dodatkiem” (An Introduction to the Study of the Gospels, Londyn 1881, s. 338). Żyjący w V wieku tłumacz Biblii Hieronim powiedział, że „prawie żaden grecki manuskrypt nie zawiera tego fragmentu” (J. W. Burgon, The Last Twelve Verses of the Gospel According to S. Mark, Londyn 1871, s. 53). W New Catholic Encyclopedia czytamy: „Ich słownictwo i styl różnią się tak uderzająco od reszty Ewangelii, że wydaje się wprost nieprawdopodobne, aby zredagował je [wersety 9-20] sam Marek” (1967, t. 9, s. 240). Nigdzie nie ma wzmianki o tym, by pierwsi chrześcijanie pili truciznę lub brali do rąk węże w celu udowodnienia, że są wierzący.

Dlaczego chrześcijanie z I wieku otrzymywali cudowne dary, takie jak dar uzdrawiania?

Hebr. 2:3, 4: „Jakże my ujdziemy, jeśli zaniedbamy tak wielkie wybawienie, o którym przecież zaczęto mówić poprzez naszego Pana i które zostało nam potwierdzone przez tych, co go słyszeli, podczas gdy Bóg się przyłączył, składając świadectwo znakami i proroczymi cudami, i rozmaitymi potężnymi dziełami, i udzielaniem ducha świętego według swej woli?” (Był to przekonujący dowód, że nowo powstały wówczas zbór chrześcijański naprawdę pochodzi od Boga. Ale gdy to już zostało potwierdzone, czy koniecznie trzeba było to stale powtarzać?)

1 Kor. 12:29, 30; 13:8, 13: „Czyż wszyscy są prorokami? (...) Czyż wszyscy mają dary uzdrawiania? Czyż wszyscy mówią językami? (...) Miłość nigdy nie zawodzi. Ale czy są dary prorokowania — zostaną usunięte, czy języki — ustaną (...) Teraz jednak pozostaje wiara, nadzieja, miłość — te trzy; lecz z nich największa jest miłość”. (Po osiągnięciu swego celu cudowne dary miały ustać. W życiu prawdziwych chrześcijan miały się jednak w dalszym ciągu uwidaczniać bezcenne przymioty, jakimi są owoce ducha Bożego).

• Czy w naszych czasach cudowne uzdrowienia są dokonywane z udziałem ducha Bożego?
• Czy zdolność cudownego uzdrawiania jest dziś znakiem rozpoznawczym prawdziwych chrześcijan?
• Czy to takie ważne, w jaki sposób dochodzi do uzdrowienia?
• Jaka jest nadzieja na rzeczywiste uzdrowienie z wszelkich chorób?
• Uzdrawianie - definicja