Czy źli podlegają wiecznej karze?

Przyjęto pierwsze znaczenie, ponieważ lepiej pasuje do drugiego członu zdania, a zarazem dobitniej i piękniej ukazuje przeciwstawienie: sprawiedliwi idą do życia, natomiast niegodziwi — na odcięcie od życia, czyli na śmierć. Zob. 2 Tes. 1.9”).

2 Tes. 1:9 (Romaniuk): „Spotka ich za to kara w postaci wiecznej zagłady* oraz odrzucenia od oblicza Pańskiego i Jego potężnego majestatu”. (*„Zagłada”, BT; „zatracenie”, Bw, Bg, Kowalski; „kary wieczne w zatraceniu”, Wujek 1962).

Judy 7 (BT): „Jak Sodoma i Gomora i w ich sąsiedztwie położone miasta — w podobny sposób jak one oddawszy się rozpuście i pożądaniu cudzego ciała — stanowią przykład przez to, że ponoszą karę wiecznego ognia”. (Ogień, który zniszczył Sodomę i Gomorę, przestał płonąć tysiące lat temu. Ale skutki jego działania są trwałe; miast tych nigdy nie odbudowano. Bóg wydał jednak wyrok nie tylko na te miasta, lecz także na ich niegodziwych mieszkańców. To, co się z nimi stało, stanowi ostrzegawczy przykład. Jak czytamy w Łukasza 17:29, Jezus powiedział, że zostali ‛zgładzeni’, a z Judy 7 wynika, że zagłada ich jest wieczna).

Czym są „katusze na wieki wieków”, o których mówi Objawienie (Apokalipsa)?

Apok. [Obj.] 14:9-11; 20:10 (Bp): „Jeśli kto wielbi Bestię i obraz jej, i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę, ten również będzie pił wino zapalczywości Boga, przygotowane, nie rozcieńczone w kielichu Jego gniewu, i będzie katowany ogniem i siarką wobec świętych aniołów i wobec Baranka. A dym ich katuszy [gr. basanismoú] na wieki wieków unosi się w górę. I nie mają wytchnienia we dnie i w nocy czciciele Bestii i jej obrazu, i każdy, kto bierze znamię jej imienia”. „Diabła zaś, który ich zwodzi, wrzucono do jeziora ognia i siarki, tam, gdzie i Bestia, i Fałszywy Prorok. A będą cierpieć katusze we dnie i w nocy na wieki wieków”.

Czym są „katusze”, o których mówią te wersety? Warto zaznaczyć, że w Apokalipsie 11:10 (Bp) jest mowa o ‛prorokach, którzy mieszkańcom ziemi zadali katusze’. Katusze te wynikają z upokarzającego demaskowania przez orędzia, które ogłaszają ci prorocy. W Apokalipsie 14:9-11 (Bp) czytamy o czcicielach symbolicznej „Bestii i jej obrazu”, że będą ‛katowani ogniem i siarką’. Nie może się to odnosić do świadomych mąk po śmierci, ponieważ „umarli nic nie wiedzą” (Kazn. 9:5, Bw). Co zatem sprawia, że jeszcze za życia cierpią takie męki? Głoszenie przez sług Bożych, że czcicieli „Bestii i jej obrazu” czeka druga śmierć, którą wyobraża „jezioro ognia i siarki”. Dym towarzyszący ich ognistemu unicestwieniu wznosi się na zawsze, ponieważ ta zagłada będzie wieczna i nigdy nie pójdzie w zapomnienie. Jak więc rozumieć wypowiedź z Apokalipsy 20:10 (Bp), gdzie czytamy, że Diabeł ma cierpieć ‛katusze na wieki wieków’ w „jeziorze ognia i siarki”? Apokalipsa 21:8 (Bp) mówi wyraźnie, że „jezioro gorejące ogniem i siarką” oznacza „śmierć drugą”. A zatem zaznawanie w nim przez Diabła wiecznych „katuszy” oznacza, że nie zazna żadnej ulgi; będzie trzymany na uwięzi zawsze, to znaczy na zawsze będzie martwy. Słowa „katusze” (gr. básanos) użyto w podobnym znaczeniu, co w Mateusza 18:34, gdzie pokrewną formę tego greckiego wyrazu zastosowano w odniesieniu do dozorców więziennych, inaczej „katów” (Wujek, BT, Bw, Bg).

Czym jest wspomniana przez Jezusa ognista Gehenna?

W Chrześcijańskich Pismach Greckich wyraz Gehenna występuje 12 razy. W pięciu wypadkach pozostaje w bezpośrednim związku z ogniem. Tłumacze przełożyli greckie wyrażenie géennan tou pyròs na „piekło ogniste” (BT, Bw, Bp) i „ogień Gehenny” (Wp).

Tło historyczne: Dolina Hinnoma (Gehenna) znajdowała się poza murami Jerozolimy. Przez pewien czas było to miejsce kultu bałwochwalczego, w ramach którego składano też w ofierze dzieci. W I wieku n.e. Gehenna służyła za miejsce do spalania nieczystości z Jerozolimy. Do doliny tej wyrzucano zwłoki zwierząt i palono je w ogniu podsycanym siarką. Do Gehenny wyrzucano też ciała straconych przestępców, których uznano za niegodnych pochowania w grobowcu pamięci. Dlatego według Mateusza 5:29, 30 Jezus mówił o wrzuceniu do Gehenny ‛całego ciała’. Gdy ciało wpadło do stale płonącego ognia, spalało się, ale gdy trafiło na półkę skalną nad głębokim parowem, rozkładało się, obsiadłe przez wszędobylskie robactwo (Marka 9:47, 48). Do Gehenny nie wrzucano żywych ludzi, więc nie mogła ona być miejscem świadomych mąk.

Według Mateusza 10:28 Jezus ostrzegł swych słuchaczy, żeby bali się raczej „tego, który może i duszę, i ciało zgładzić w Gehennie”. Co to znaczy? Trzeba podkreślić, że nie ma tu wzmianki o mękach w ogniu Gehenny. Jezus mówił natomiast, że trzeba ‛bać się tego, który może zgładzić w Gehennie’. Wspominając osobno o „duszy”, Jezus uwypukla fakt, iż Bóg może odebrać wszelkie widoki na życie, wskutek czego człowiek nie ma już nadziei na zmartwychwstanie. Przez „ognistą Gehennę” należy więc rozumieć to samo, co przez ‛jezioro ognia’, o którym mowa w Objawieniu 21:8, mianowicie unicestwienie, „drugą śmierć”.

Co według Biblii jest karą za grzech?

Rzym. 6:23: „Zapłatą, którą płaci grzech, jest śmierć”.

Czy po śmierci czeka dalsza kara za grzech?

Rzym. 6:7: „Kto umarł, został uwolniony od swego grzechu”.

Czy wieczne męki złych da się pogodzić z osobowością Boga?

Jer. 7:31: „[Odstępczy mieszkańcy Judy] powznosili wyżyny Tofet w dolinie syna Hinnoma, aby palić swych synów i swe córki w ogniu, czego nie nakazałem i co nie zrodziło się w moim sercu”. (Jeżeli Bogu coś takiego nigdy nie zrodziło się w sercu, to tym bardziej nie czyni tego na większą skalę).

Przykład: Co byś pomyślał o rodzicach, którzy trzymaliby rękę dziecka nad ogniem, żeby je w ten sposób za coś ukarać? „Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8). Czy wobec tego czyniłby coś, na co by się nigdy nie zdobyli zdrowo myślący rodzice? Na pewno nie!

• Czy z Biblii wynika, że umarli cierpią męki?
• Jacy ludzie idą do biblijnego piekła?
• Czy źli podlegają wiecznej karze?
• Czy w przypowieści o bogaczu i Łazarzu Jezus nie uczył, że źli cierpią męki po śmierci?
• Skąd się wzięła nauka o ogniu piekielnym?
• Piekło - definicja