Jak można odróżnić proroków prawdziwych od fałszywych?

1 Jana 4:1-3: „Sprawdzajcie natchnione wypowiedzi, czy pochodzą od Boga, ponieważ wyszło na świat wielu fałszywych proroków. Po tym poznajecie natchnioną wypowiedź od Boga: Każda natchniona wypowiedź, która wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, pochodzi od Boga, ale każda natchniona wypowiedź, która nie wyznaje Jezusa, nie pochodzi od Boga”.

Mat. 7:21-23: „Nie każdy, kto do mnie mówi: ‚Panie, Panie’, wejdzie do królestwa niebios, lecz tylko ten, kto wykonuje wolę mego Ojca, który jest w niebiosach. Wielu mi powie w owym dniu: ‚Panie, Panie, czyśmy w twoim imieniu nie prorokowali (...)?’ Ale ja wtedy im wyznam: Nigdy was nie znałem! Odstąpcie ode mnie, czyniciele bezprawia”.

Prawdziwi prorocy przemawiają w imieniu Boga, ale nie wystarczy powiedzieć, że się Go reprezentuje

Powt. Pr. 18:18-20: „Wzbudzę im spośród ich braci proroka jak ty; i włożę moje słowa w jego usta, i będzie mówił im wszystko, co mu nakażę. A od tego, kto nie będzie słuchał moich słów, które on będzie mówił w moim imieniu, zażądam zdania sprawy. Jednakże prorok ośmielający się mówić w moim imieniu słowo, którego mu nie nakazałem mówić, lub mówiący w imieniu innych bogów, ów prorok umrze” (por. Jer. 14:14; 28:11, 15).

Jezus powiedział: „Nic nie czynię z własnej inicjatywy, ale wszystko mówię tak, jak mnie nauczył Ojciec” (Jana 8:28). Oświadczył: „Przyszedłem w imieniu mego Ojca” (Jana 5:43). Rzekł też: „Kto mówi sam z siebie, szuka własnej chwały” (Jana 7:18).

Jeżeli osoby lub organizacje twierdzą, że reprezentują Boga, a nie chcą używać Jego imienia i mają zwyczaj wyrażać w każdej sprawie własne poglądy, to czy odpowiadają temu ważnemu wymaganiu stawianemu prawdziwemu prorokowi?

Zdolność dokonywania „wielkich znaków”, czyli „cudów”, nie musi dowodzić, że ktoś jest prawdziwym prorokiem

Mat. 24:24 (BT): „Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych”.

2 Tes. 2:9, 10: „Obecność owego czyniciela bezprawia odpowiada działaniu Szatana z wszelkim potężnym dziełem oraz kłamliwymi znakami i proroczymi cudami, i z wszelkim nieprawym zwodzeniem wobec tych, którzy giną, otrzymując zapłatę za to, że nie przyjęli miłości do prawdy, by dostąpić wybawienia”.

Co prawda Mojżesz dokonywał cudów z polecenia Jehowy (Wyjścia 4:1-9), który obdarzył taką mocą także Jezusa (Dzieje 2:22), ale nie tylko cuda stanowiły dowód, że naprawdę posłał ich Bóg.

Zapowiedzi prawdziwych proroków się sprawdzają, choćby oni sami nie wiedzieli, kiedy i jak to nastąpi

Dan. 12:9: „Idź, Danielu, gdyż słowa te okryto tajemnicą i zapieczętowano aż do czasu końca”.

1 Piotra 1:10, 11: „Prorocy (...) ciągle dociekali, na którą albo na jaką porę duch w nich wskazywał w związku z Chrystusem, gdy zawczasu świadczył o cierpieniach czekających Chrystusa oraz o późniejszych rzeczach chwalebnych”.

1 Kor. 13:9, 10: „Mamy bowiem częściowe poznanie i po części prorokujemy, ale gdy nadejdzie to, co zupełne, wówczas to, co częściowe, zostanie usunięte”.

Prz. 4:18: „Ścieżka prawych jest jak jasne światło, które świeci coraz jaśniej, aż nastanie pełny dzień”.

Apostołowie i inni z grona pierwszych uczniów chrześcijańskich żywili niektóre błędne oczekiwania, ale Biblia nie zalicza ich do „fałszywych proroków” (zob. Łuk. 19:11; Jana 21:22, 23; Dzieje 1:6, 7).

Prorok Natan zachęcał króla Dawida, żeby usłuchał głosu swego serca w sprawie budowy domu mającego służyć wielbieniu Jehowy. Później jednak Jehowa kazał Natanowi powiadomić Dawida, że to nie on zbuduje ten dom. Jehowa nie odsunął Natana z powodu jego wcześniejszej wypowiedzi, lecz w dalszym ciągu się nim posługiwał, bo ten pokornie ją sprostował, gdy Jehowa mu to wyjaśnił (1 Kron. 17:1-4, 15).

Wypowiedzi prawdziwego proroka popierają czyste wielbienie Boga i są zgodne z Jego objawioną wolą

Powt. Pr. 13:1-4: „Jeśli powstanie pośród ciebie jakiś prorok lub ktoś, komu śnił się jakiś sen, i ukaże ci znak lub proroczy cud, i spełni się ten znak lub proroczy cud, o których ci powiedział, mówiąc: ‚Idźmy za innymi bogami, których nie znasz, i służmy im’, to nie wolno ci słuchać słów tego proroka ani tego, komu śnił się ten sen, gdyż Jehowa, wasz Bóg, wystawia was na próbę, by się dowiedzieć, czy miłujecie Jehowę, swego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą. Macie chodzić za Jehową, swym Bogiem, i macie się go bać, i macie przestrzegać jego przykazań, i macie słuchać jego głosu, i jemu macie służyć oraz do niego macie lgnąć”.

Czy duchowni, którzy nakłaniają swych parafian do angażowania się w sprawy świata, popierają prawdziwe wielbienie, skoro Biblia mówi, że „przyjaciel świata” jest nieprzyjacielem Boga? (Jak. 4:4; 1 Jana 2:15-17). Prawdziwy Bóg powiedział o narodach: ‛będą musiały poznać, że ja jestem Jehowa’, a ponadto jak mówi Biblia, Bóg miał wybrać spośród narodów „lud dla swego imienia”. Czy w takim razie organizacje religijne, które umniejszają znaczenie posługiwania się imieniem własnym Boga, działają zgodnie z Jego objawioną wolą? (Ezech. 38:23; Dzieje 15:14). Jezus uczył swych naśladowców modlić się o Królestwo Boże, a Biblia ostrzega przed pokładaniem wiary w ludziach. Czy wobec tego duchowieństwo lub organizacje polityczne nakłaniające do polegania na rządach ludzkich mogą być prawdziwymi prorokami? (Mat. 6:9, 10; Ps. 146:3-6; por. Obj. 16:13, 14).

Prawdziwych i fałszywych proroków można rozpoznać po owocach, które wydają oni sami, jak również ich zwolennicy

Mat. 7:15-20: „Miejcie się na baczności przed fałszywymi prorokami, którzy przychodzą do was w okryciu owczym, ale wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Rozpoznacie ich po ich owocach. (...) Każde drzewo dobre wydaje owoc wyborny, ale każde drzewo spróchniałe wydaje owoc bezwartościowy (...). Rzeczywiście więc rozpoznacie ich po ich owocach”.

Co jest charakterystyczne dla ich stylu życia? „Uczynki ciała, a są nimi: rozpusta, nieczystość, rozpasanie, bałwochwalstwo, uprawianie spirytyzmu, nieprzyjaźnie, waśń, zazdrość, napady gniewu, swary, rozdźwięki, sekty, zawiści, pijatyki, hulanki i tym podobne rzeczy. (...) Ci, którzy się czegoś takiego dopuszczają, nie odziedziczą królestwa Bożego. Natomiast owocem ducha [Bożego] jest miłość, radość, pokój, wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą” (Gal. 5:19-23; zob. też 2 Piotra 2:1-3).

• Jak można odróżnić proroków prawdziwych od fałszywych?
• Czy Świadkowie Jehowy nigdy się nie mylili w swoich naukach?
• Fałszywi prorocy - definicja