Jakie znaczenie ma dla chrześcijan cotygodniowy sabat?

W Hebrajczyków 4:4-11 czytamy: „W którymś miejscu [Rodzaju 2:2] tak [Bóg] powiedział o siódmym dniu: ‚I w siódmym dniu Bóg odpoczął od wszelkich swoich dzieł’, a znowu w tym miejscu [Ps. 95:11]: ‚Na pewno nie wejdą do mego odpoczynku’. Skoro zatem niektórym pozostaje wejść do niego, a ci, którym najpierw oznajmiono dobrą nowinę, nie weszli z powodu nieposłuszeństwa, on znowu wyznacza pewien dzień, mówiąc po tak długim czasie w psalmie Dawida [Ps. 95:7, 8]: ‚Dzisiaj’; tak jak to powiedziano poprzednio: ‚Dzisiaj, jeśli słuchacie jego głosu, nie zatwardzajcie swych serc’. Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do miejsca odpoczynku, Bóg nie mówiłby potem o innym dniu. A zatem pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego. Bo człowiek, który wszedł do odpoczynku Bożego, sam też odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich. Róbmy więc wszystko, co możemy, by wejść do tego odpoczynku, żeby czasem ktoś nie wpadł w taki sam wzór nieposłuszeństwa”.

Od czego według tej zachęty chrześcijanie mają odpocząć? Od „swoich dzieł”. Od jakich? Od tych, przez które dawniej chcieli się okazać prawi. Nie wierzą już, że mogą zasłużyć na uznanie Boże i zaskarbić sobie życie wieczne stosowaniem się do pewnych reguł i przepisów. Błąd taki popełnili niewierni Żydzi, którzy „starając się ustanowić własną [prawość], nie podporządkowali się prawości Bożej” (Rzym. 10:3). Prawdziwi chrześcijanie wiedzą, że wszyscy urodziliśmy się grzesznikami i że tylko dzięki wierze w ofiarę Chrystusa możemy zostać uznani przez Boga za prawych. Starają się brać sobie do serca wszystkie nauki Syna Bożego i stosować się do nich. Pokornie przyjmują rady i upomnienia ze Słowa Bożego. To nie znaczy, że w ten sposób chcieliby zapracować na uznanie Boże; w swoim postępowaniu kierują się raczej miłością i wiarą. Dzięki temu strzegą się „wzoru nieposłuszeństwa” pozostawionego przez naród żydowski.

„Dzień siódmy”, o którym mówi Rodzaju 2:2, nie był zwykłym dniem 24-godzinnym (zob. artykuł „Stwarzanie”, strona 321). Tak samo „odpoczynek sabatowy”, którego zażywają prawdziwi chrześcijanie, nie ogranicza się do 24 godzin. Gdy okazują wiarę i posłuszeństwo wobec rad biblijnych, mogą się nim cieszyć codziennie, a doświadczą tego zwłaszcza w nowym systemie Bożym.

Przed ludzkością otwiera się tysiącletni odpoczynek „sabatu”

Marka 2:27, 28: „[Jezus] jeszcze im rzekł: ‚Sabat powstał przez wzgląd na człowieka, a nie człowiek przez wzgląd na sabat; toteż Syn Człowieczy jest również Panem sabatu’”.

Jezus wiedział, że Jehowa ustanowił sabat jako znak między Bogiem a Izraelitami i że miało im to dawać wytchnienie po pracy. Wiedział też, iż jego śmierć będzie podstawą do usunięcia Prawa Mojżeszowego, które miało się na nim wypełnić. Zdawał sobie sprawę, że Prawo, a więc także wymagania co do sabatu, to tylko „cień mających nadejść dóbr” (Hebr. 10:1; Kol. 2:16, 17). Do tych „dóbr” zalicza się też „sabat”, którego jest Panem.

Jako Pan panów, Chrystus będzie panował nad ziemią tysiąc lat (Obj. 19:16; 20:6; Ps. 2:6-8). W czasie pobytu na ziemi właśnie w sabat dokonał kilku najbardziej zdumiewających uzdrowień, miłosiernie pokazując w ten sposób, jakiej pomocy będzie udzielał w okresie Tysiącletniego Panowania ludziom ze wszystkich narodów (Łuk. 13:10-13; Jana 5:5-9; 9:1-14). Osoby rozumiejące prawdziwe znaczenie sabatu będą miały sposobność skorzystać z dobrodziejstw tego odpoczynku „sabatu”.

• Czy chrześcijan obowiązuje przestrzeganie cotygodniowego sabatu?
• Czy Adamowi nie nakazano przestrzegania sabatu i czy wobec tego nie obowiązuje to wszystkich jego potomków?
• Czy Prawo Mojżeszowe dzieli się na „ceremonialne” i „moralne” i czy „prawo moralne” obowiązuje chrześcijan?
• Jakie znaczenie ma dla chrześcijan cotygodniowy sabat?
• Sabat - definicja