prowadził z nimi rozmowy na podstawie Pism, wyjaśniając i wskazując cytatami,
że było konieczne, aby Chrystus cierpiał wśród umarłych Dzieje Apostolskie 17:2,3
Skąd wiadomo, czy taka osoba duchowa rzeczywiście istnieje?
To, co Biblia mówi o Szatanie Diable, jest rozsądne. Okrucieństwa, jakich ludzkość doświadcza, są niewspółmierne do zła tkwiącego w człowieku. Biblijny opis pochodzenia i działalności Szatana tłumaczy, skąd od tysięcy lat biorą się wojny, nienawiść i przemoc, skoro większość ludzi pragnie żyć w pokoju, a ponadto dlaczego zjawiska te przybrały rozmiary zagrażające istnieniu ludzkości.
Gdyby naprawdę nie było Diabła, wówczas liczenie się z tym, co mówi o nim Biblia, nie dawałoby żadnego trwałego pożytku. Tymczasem ludzie, którzy dawniej zajmowali się okultyzmem lub obracali się w kręgach osób praktykujących spirytyzm, opowiadają, że nieraz ogarniał ich wielki niepokój, gdyż słyszeli „głosy” z dziedziny niewidzialnej, byli „opętani” przez istoty nadludzkie itp. Kiedy jednak dowiedzieli się, co Pismo Święte mówi o Szatanie i demonach, i usłuchali biblijnej rady, żeby stronić od praktyk spirytystycznych, oraz błagali Jehowę o pomoc, doznali prawdziwej ulgi (zob. artykuł „Spirytyzm”, strony 311-316).
Wiara w istnienie Szatana nie oznacza podzielania poglądu, że Diabeł ma rogi, spiczasty ogon i widły oraz że smaży ludzi w ogniu piekielnym. W Biblii nie ma takiego opisu Szatana. Jest to płód wyobraźni średniowiecznych artystów zainspirowanych wizerunkami mitycznego greckiego bożka Pana oraz fragmentem dzieła włoskiego poety Dantego Alighieri pod tytułem Piekło. Biblia nie uczy o istnieniu ognistego piekła, lecz wyraźnie mówi, że „umarli nie są świadomi niczego” (Kazn. 9:5).
Czy Szatan nie jest jedynie złem tkwiącym w ludziach?
W Hioba 1:6-12 i 2:1-7 czytamy o rozmowach Jehowy Boga z Szatanem. Gdyby Szatan był tylko złem w danej osobie, wówczas zło musiałoby istnieć w Jehowie. Byłoby to całkowicie sprzeczne z tym, co Biblia mówi o Jehowie, że „nie ma w nim nieprawości” (Ps. 92:15; Obj. 4:8). Warto podkreślić, że w Księdze Hioba użyto w tekście hebrajskim wyrazu hasSatán (słowo „Szatan” z rodzajnikiem), co dowodzi, że jest tam mowa o głównym przeciwniku Boga (zob. też przypis do Zach. 3:1, 2 w NW).
W Łukasza 4:1-13 czytamy, że Szatan kusił Jezusa, aby wykonał jego polecenia. Zanotowano tam zarówno słowa Diabła, jak i odpowiedzi Jezusa. Czy kusiło Jezusa zło tkwiące w nim samym? Taki pogląd byłby sprzeczny z biblijnym opisem Jezusa, według którego był on bez grzechu (Hebr. 7:26; 1 Piotra 2:22). Chociaż w Jana 6:70 użyto greckiego słowa diábolòs do opisania złej cechy, którą rozwinął w sobie Judasz Iskariot, to jednak w Łukasza 4:3 użyto wyrazu ho diábolos (słowo „Diabeł” z rodzajnikiem), co wskazuje, że chodzi o konkretną osobę.
Czy zrzucanie na Diabła winy za złe stosunki nie jest sprytnym wybiegiem, żeby się uchylić od odpowiedzialności?
Niektórzy zrzucają na Diabła winę za to, co sami robią. Natomiast Biblia mówi, że często właśnie ludzie ponoszą znaczną część winy za zło, którego zaznają od innych albo które ściągają na siebie własnym postępowaniem (Kazn. 8:9; Gal. 6:7). Biblia nie utrzymuje nas jednak w nieświadomości co do istnienia tego nadludzkiego wroga, który sprowadził tyle nieszczęść na rodzaj ludzki, oraz co do podstępnych metod jego działania. Wskazuje, jak można się uwolnić spod jego władzy.
Powiązane tematy:
Komentarze do powyższego artykułu:
Dodaj jako pierwszy komentarz!
Dodaj swój komentarz!
Tylko zalogowane osoby mogą dodawać komentarze.
