1) Wspólne regularne studiowanie Słowa Bożego oraz modlitwy do Boga o pomoc w przezwyciężaniu trudności (2 Tym. 3:16, 17; Prz. 3:5, 6; Filip. 4:6, 7).

Związek mężczyzny i kobiety, którzy postanawiają żyć razem jako mąż i żona zgodnie z zasadami wyłuszczonymi w Piśmie Świętym.

Kazn. 9:5: „Żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego”.

Kazn. 9:5, 6: „Przeminęła też ich [umarłych] miłość i ich nienawiść oraz ich zazdrość i już po czas niezmierzony nie mają udziału w niczym, co ma się dziać pod słońcem”.

Ezech. 18:4: „Oto wszystkie dusze należą do mnie. Jak dusza ojca, tak i dusza syna należy do mnie. Dusza, która grzeszy, ta umrze” (zob. też werset 20).

Efez. 6:2, 3: „‚Szanuj swego ojca i swą matkę’; jest to pierwszy nakaz z obietnicą: ‚Aby ci się dobrze działo i abyś długo trwał na ziemi’”. (Dzieci wychowywane zgodnie z zasadami biblijnymi starają się za życia rodziców sprawiać im radość okazywaniem szacunku).

Izaj. 8:19: „Gdyby wam powiedzieli: ‚Zwróćcie się do mediów spirytystycznych albo do mających ducha przepowiadania, którzy kwilą i mówią półgłosem’ — czyż każdy lud nie powinien się zwracać do swego Boga? Czy należy się zwracać do umarłych w sprawie żyjących?” (Czy Bóg ostrzegałby nas przed takimi praktykami, gdybyśmy rzeczywiście mogli w ten sposób nawiązać kontakt z naszymi bliskimi?)

Łuk. 4:8: „Jezus, odpowiadając, rzekł do niego: ‚Jest napisane: „Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę”’”.

Jana 5:28, 29: „Nie dziwcie się temu, ponieważ nadchodzi godzina, w której wszyscy w grobowcach pamięci usłyszą jego głos i wyjdą: ci, którzy czynili to, co dobre, na zmartwychwstanie życia; ci, którzy...

Zwyczaj oddawania czci i okazywania głębokiego szacunku zmarłym przodkom (przez ceremonie lub w inny sposób), wynikający z przekonania, że w dziedzinie niewidzialnej zachowują oni świadomość i mogą pomagać albo szkodzić żywym, a więc trzeba ich udobruchać.

Greckim słowem tłumaczonym w wielu współczesnych przekładach Biblii na „krzyż” (w NŚ „pal męki”) jest stauròs. W klasycznej grece słowo to oznaczało po prostu pionową belkę, czyli pal. Później zaczęto też nazywać tak pal egzekucyjny z belką poprzeczną. Potwierdza to The Imperial Bible-Dictionary: „Greckie słowo tłumaczone na ‚krzyż’ [stauròs] właściwie oznacza pal, słup lub element palisady, na którym można coś powiesić lub którego można użyć do ogrodzenia terenu. (...) Wygląda na to, że nawet u Rzymian słowo crux (od którego pochodzi nasz krzyż) pierwotnie oznaczało słup” (red. Patrick Fairbairn, Londyn 1874, t. 1, s. 376).

„Niemal w każdym zakątku starego świata znaleziono najróżniejsze przedmioty oznakowane rozmaitymi formami krzyża, pochodzące z okresów znacznie dawniejszych niż era chrześcijańska. Niezliczone przykłady tego odkryto w Indiach, Syrii, Persji i Egipcie (...) Chyba można uznać, że w czasach przedchrześcijańskich i wśród ludów niechrześcijańskich krzyż był niemal w powszechnym użyciu i w bardzo wielu wypadkach wiązało się to z jakąś formą kultu przyrody” (Encyclopædia Britannica, 1946, t. 6, s. 753).

1 Kor. 10:14: „Moi umiłowani, uciekajcie od bałwochwalstwa”. (Bałwan, bożek to wizerunek albo symbol będący przedmiotem uwielbienia, adoracji, kultu).