W Łukasza 1:26-31 (Kowalski) czytamy, że anioł Gabriel przyniósł następującą nowinę dziewicy imieniem Maria: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, i dasz mu imię Jezus”. W wersecie 34 czytamy: „A Maryja rzekła do anioła: ‚Jakże się to stanie, skoro męża nie znam [„nie znam współżycia z mężem”, BT, wyd. I; „nie współżyję z mężczyzną”, NŚ]?’” W Mateusza 1:22-25 (Dąbrowski z łaciny) dodano: „A to wszystko stało się, aby się wypełniło, co jest powiedziane od Pana przez Proroka mówiącego: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwą imię Jego Emanuel, co się wykłada: Bóg z nami. A Józef powstawszy ze snu uczynił, jako mu rozkazał anioł Pański, i przyjął żonę swoją. I nie poznał jej [„nie obcował z nią”, Bw; „nie współżył z nią”, Wp], aż porodziła syna swego pierworodnego, i nazwał imię jego Jezus”.

Anioł, który powiadamiał Marię o przyszłych cudownych narodzinach, nie powiedział, że jej syn będzie Bogiem. Rzekł: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, i dasz mu imię Jezus. On będzie wielki i Synem Najwyższego będzie zwany (...). Dlatego też dziecię, które się z ciebie narodzi, święte będzie i nazwane będzie Synem Bożym” (Łuk. 1:31-35, Kowalski).

Na temat pochodzenia tego poglądu czytamy w New Catholic Encyclopedia (1967, t. 7, ss. 378-381): „Nauka o Niepokalanym Poczęciu nie jest wyraźnie sprecyzowana w Piśmie Świętym (...) Najstarsi Ojcowie Kościoła uważali Maryję za świętą, ale nie całkowicie bezgrzeszną. (...) Nie da się dokładnie określić, kiedy ten pogląd stał się artykułem wiary, wydaje się jednak, że został ogólnie przyjęty gdzieś w VIII lub IX stuleciu. (...) [W roku 1854 papież Pius IX sformułował dogmat], ‚według którego Przenajświętsza Dziewica Maryja była wolna od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego od chwili swego poczęcia’”. Dogmat ten potwierdzono na soborze watykańskim II (1962-1965) (Sobór Watykański II. Konstytucje, dekrety, deklaracje, Pallottinum, Poznań 1986, s. 157-166).

W komentarzu do ogłoszonej w roku 1950 proklamacji papieża Piusa XII, która czyni ten dogmat oficjalnym artykułem wiary katolickiej, New Catholic Encyclopedia (1967, t. 1., s. 972) podaje: „W Biblii nie ma jednoznacznej wzmianki o Wniebowzięciu, jednak Papież obstaje w swej bulli przy tym, że najważniejszym fundamentem tej prawdy jest Pismo Święte”.

Jezus Chrystus powiedział: „Wy tak się módlcie: Ojcze nasz, któryś jest w niebie”. Powiedział też: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Uczynię wam wszystko, o co tylko poprosicie w moje imię” (Mat. 6:9; Jana 14:6, 14, Romaniuk).

Apostoł Piotr ani razu nie wymienia jej w swych natchnionych pismach. Apostoł Paweł nie nazwał jej w swych natchnionych listach po imieniu; jedynie wspomniał o niej jako o „niewieście” (Gal. 4:4).

Ksiądz katolicki Andrew Greeley mówi: „Maryja jest jednym z najpotężniejszych symboli religijnych w dziejach Zachodu (...) Symbol Maryi bezpośrednio łączy chrystianizm ze starożytnymi religiami bogiń-matek” (The Making of the Popes 1978, USA 1979, s. 227).

Wybrana przez Boga i wielce zaszczycona kobieta, która urodziła Jezusa. W Biblii wspomniano jeszcze o pięciu innych Mariach. Ta była córką Helego i potomkiem króla Dawida z plemienia Judy.

Tyt. 3:1: „W dalszym ciągu im przypominaj, żeby rządom i władzom byli podporządkowani i posłuszni jako władcom, żeby byli gotowi do każdego dobrego dzieła”. (Zastosowanie się do tych wskazówek chroni obie strony przed hańbą, a ponadto oszczędza dzieciom hańby, jaka by na nie spadła, gdyby rodzice żyli bez ślubu. Prócz tego zalegalizowanie związku małżeńskiego chroni prawa własności członków rodziny w razie śmierci męża lub żony).

1 Tym. 3:2, 12: „Nadzorcą winien być człowiek nieposzlakowany, mąż jednej żony (...) Słudzy pomocniczy niech będą mężami jednej żony”. (Mężczyźni ci nie tylko wykonywali odpowiedzialne zadania, ale byli też wzorem dla innych członków zboru chrześcijańskiego).

1 Kor. 7:10-16: „Osobom związanym węzłem małżeńskim daję polecenia — wszakże nie ja, lecz Pan: żona niech nie odchodzi od męża; gdyby jednak odeszła, niech pozostanie niezamężna albo niech się pogodzi z mężem; a mąż niech nie opuszcza żony. Innym zaś mówię ja, nie Pan [jednak z wersetu 40 wynika, że Pawłem kierował duch święty]: Jeżeli jakiś brat ma niewierzącą żonę, a ona zgadza się z nim mieszkać, niech jej nie opuszcza; także kobieta, która ma niewierzącego męża, a on zgadza się z nią mieszkać, niech nie opuszcza męża. Gdyż niewierzący mąż jest uświęcony ze względu na żonę, a niewierząca żona jest uświęcona ze względu na brata; w przeciwnym razie wasze dzieci byłyby przecież nieczyste, lecz teraz są święte. Ale jeśli niewierzący odchodzi, niech odejdzie; w takich okolicznościach brat lub siostra nie są niewolniczo związani, a Bóg powołał was do pokoju.

Malach. 2:15, 16: „‚A wy się strzeżcie, jeśli chodzi o waszego ducha, i niech nikt nie postępuje zdradziecko wobec żony swej młodości. On bowiem znienawidził rozwody’ — rzekł Jehowa, Bóg Izraela”.

Z Biblii wynika, że Kain pojął za żonę jedną ze swych sióstr (Rodz. 4:17; 5:4) lub być może bratanicę (siostrzenicę) i że Abram poślubił swoją przyrodnią siostrę (Rodz. 20:12). Później jednak w Prawie danym za pośrednictwem Mojżesza wyraźnie zakazano zawierania takich małżeństw (Kapł. 18:9, 11). Również dzisiaj nie jest to dozwolone wśród chrześcijan. W następstwie zawarcia związku małżeńskiego z bliskim krewnym istnieje większe prawdopodobieństwo, że zostaną przeniesione na potomstwo szkodliwe czynniki dziedziczne.