Czy wszyscy dobrzy ludzie idą do nieba?

Mat. 11:11: „Zaprawdę wam mówię: Wśród narodzonych z niewiast nie został wzbudzony większy niż Jan Chrzciciel; lecz pomniejszy w królestwie niebios jest większy niż on”. (Tak więc Jan nie poszedł po śmierci do nieba).

Ps. 37:9, 11, 29: „Złoczyńcy bowiem zostaną wytraceni, lecz pokładający nadzieję w Jehowie — ci posiądą ziemię. (...) Potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju. Prawi posiądą ziemię i będą na niej przebywać na zawsze”.

Czy Adam poszedłby w końcu do nieba, gdyby nie zgrzeszył?

Rodz. 1:26: „I przemówił Bóg: ‚Uczyńmy człowieka na nasz obraz, na nasze podobieństwo, i niech im będą podporządkowane ryby morskie i latające stworzenia niebios oraz zwierzęta domowe i cała ziemia, jak również wszelkie inne poruszające się zwierzę, które się porusza po ziemi’”. (A zatem według zamierzenia Bożego Adam miał sprawować pieczę nad ziemią i żyjącymi na niej zwierzętami. Nie ma żadnej wzmianki, jakoby miał pójść do nieba).

Rodz. 2:16, 17: „Jehowa Bóg dał też człowiekowi taki nakaz: ‚Z każdego drzewa ogrodu możesz jeść do syta. Ale co do drzewa poznania dobra i zła — z niego nie wolno ci jeść, bo w dniu, w którym z niego zjesz, z całą pewnością umrzesz’”. (Według pierwotnego zamierzenia Jehowy człowiek nie miał pewnego dnia umrzeć. Z przytoczonego tu nakazu wynika, że Bóg ostrzegł człowieka przed obraniem drogi, która prowadzi do śmierci. Śmierć miała być karą za nieposłuszeństwo, a nie bramą do lepszego życia w niebie. Nagrodą za posłuszeństwo miało być nieprzerwane życie, życie wieczne w raju, który Bóg dał człowiekowi. Zob. też Izajasza 45:18).

Czy człowiek musi iść do nieba, żeby jego przyszłość była naprawdę szczęśliwa?

Ps. 37:11: „Potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju”.

Obj. 21:1-4: „Ujrzałem nowe niebo i nową ziemię (...) Usłyszałem donośny głos od tronu, mówiący: ‚Oto namiot Boga jest z ludźmi i On będzie przebywać z nimi, a oni będą jego ludami. I będzie z nimi sam Bóg. I otrze z ich oczu wszelką łzę, i śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie. To, co poprzednie, przeminęło’”.

Mich. 4:3, 4: „Nie podniosą miecza, naród przeciw narodowi, ani się już nie będą uczyć wojowania. I będą siedzieć, każdy pod swą winoroślą i pod swym drzewem figowym, i nikt nie będzie ich przyprawiał o drżenie; powiedziały to bowiem usta Jehowy Zastępów”.

Czy Jezus otworzył drogę do nieba tym, którzy pomarli przed nim?

Co znaczą słowa z 1 Piotra 3:19, 20? „[Jezus] w tym też stanie [w duchu po powstaniu z martwych] poszedł i głosił duchom będącym w więzieniu, które niegdyś okazały nieposłuszeństwo, gdy cierpliwość Boża wyczekiwała za dni Noego — w czasie budowy arki, w której niewiele osób, to jest osiem dusz [„dusz”, Bw, BT, Wujek; „osób”, Bp, Kowalski], zostało bezpiecznie przeprowadzonych przez wodę”. (Czy te ‛duchy w więzieniu’ były duszami ludzi, którzy nie zwracali uwagi na to, co przed potopem głosił Noe, i czy teraz otworzyła się dla nich droga do nieba? Z porównania 2 Piotra 2:4 z Judy 6 oraz z Rodzaju 6:2-4 wynika, że duchy te były anielskimi synami Bożymi, którzy za czasów Noego zmaterializowali się i pobrali sobie żony. Słowo „duchy” w 1 Piotra 3:19, 20 jest tłumaczeniem greckiego pneúmasin, podczas gdy greckim słowem tłumaczonym na „dusze” jest psychaí. Owe „duchy” to nie dusze wyzwolone z ciała, tylko nieposłuszni aniołowie; „duszami”, o których tu mowa, byli żywi ludzie, mianowicie Noe i jego domownicy. ‛Duchom w więzieniu’ musiał zatem być ogłoszony wyrok).

Co oznacza 1 Piotra 4:6? „Właśnie dlatego oznajmiono dobrą nowinę również umarłym, by co do ciała zostali osądzeni z punktu widzenia ludzi, lecz co do ducha żyli z punktu widzenia Boga”. (Czy ci „umarli” to ludzie, którzy pomarli przed śmiercią Chrystusa? Jak już wykazano, umarli nie są ‛duchami w więzieniu’. Tymi duchami byli nieposłuszni aniołowie. Na nic by się też nie zdało głoszenie dosłownie martwym ludziom, bo jak powiedziano w Kaznodziei 9:5, tacy „nie są świadomi niczego”, a ponadto w Psalmie 146:4 czytamy, że w chwili śmierci człowieka „giną jego myśli”. Niemniej w Efezjan 2:1-7, 17 jest mowa o ludziach, którzy byli martwi duchowo, ale po przyjęciu dobrej nowiny ożyli pod względem duchowym).

• Czy zanim się urodziliśmy, istnieliśmy już wszyscy w dziedzinie duchowej?
• Czy wszyscy dobrzy ludzie idą do nieba?
• Czy w „Nowym Testamencie” wszystkim chrześcijanom dano nadzieję na życie w niebie?
• Ilu ludziom Biblia daje nadzieję na życie w niebie?
• Czy członkowie „wielkiej rzeszy” wspomnianej w Objawieniu 7:9, 10 też idą do nieba?
• Co będą robić w niebie ci, którzy tam pójdą?
• Kto wybiera tych, którzy pójdą do nieba?
• Niebo - definicja