Czy zanoszenie modlitw do „świętych” jako orędowników u Boga ma uzasadnienie biblijne?

Efez. 6:18, 19 (Bp): „Czuwajcie z całą wytrwałością w modlitwie błagalnej za wszystkich świętych i za mnie, aby dana mi była możność otwarcia ust do głoszenia nauki, do jawnego obwieszczenia radosnej nowiny”. (Znajdujemy tu zachętę do modlenia się za świętych, a nie do nich czy przez nich. W New Catholic Encyclopedia [1967, t. 11, s. 670] przyznano: „W N[owym] T[estamencie] wszystkie modlitwy, zarówno prywatne, jak i publiczne, liturgiczne, są zazwyczaj kierowane do Boga Ojca przez Chrystusa”).

Rzym. 15:30 (Bp): „Proszę was, bracia, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa i przez miłość Ducha, wspierajcie mnie w walce modlitwami zanoszonymi za mnie do Boga”. (Apostoł Paweł, sam będąc świętym, prosił współchrześcijan, którzy też byli święci, aby się za niego modlili. Warto jednak zaznaczyć, że Paweł nie kierował swych modlitw do tych świętych ani też ich modlitwy za niego nie zastępowały bliskiej więzi z Ojcem, którą utrzymywał przez modlitwę [por. Efez. 3:11, 12, 14]).

• Czy Biblia uczy, że ktoś może być uznany za świętego dopiero po wyniesieniu go do chwały niebiańskiej?
• Czy zanoszenie modlitw do „świętych” jako orędowników u Boga ma uzasadnienie biblijne?
• Jak się zapatrywać na otaczanie czcią relikwii i wizerunków „świętych”?
• Dlaczego katolickich „świętych” przedstawia się z aureolą (nimbem)?
• Czy to możliwe, żeby wszyscy wyznawcy jakiejś religii byli święci i tym samym wolni od grzechu?
• Świeci - definicja