Reinkarnacja: Kiedy ktoś umiera, wówczas według nauki o reinkarnacji jego dusza, jego „własna jaźń”, przechodzi do lepszego życia, gdy żył przykładnie, ale może też przejść w zwierzę, gdy czynił więcej złego niż dobrego. Przy każdym odrodzeniu dana jednostka wraca do tego samego systemu rzeczy, gdzie znosi dalsze cierpienia, a w końcu umiera. Ten cykl odrodzeń w zasadzie trwa w nieskończoność. Czy naprawdę czeka cię taka przyszłość? Niektórzy wierzą, że jedynym wyjściem jest stłumienie w sobie pragnienia wszystkiego, co może być przyjemne dla zmysłów. Do czego to prowadzi? Do czegoś, co niektórzy uważają za życie pozbawione świadomości.

Wiara w odradzanie się człowieka w jednej lub kolejnych formach życia ludzkiego bądź zwierzęcego.

Rodz. 5:1, 2; 1:28: „W dniu, w którym Bóg stworzył Adama, uczynił go na podobieństwo Boże. Stworzył ich jako mężczyznę i kobietę. Potem ich pobłogosławił i w dniu ich stwarzania nadał im nazwę Człowiek [inaczej: Ludzie]”. „Bóg ich pobłogosławił i rzekł do nich Bóg: ‚Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię”. (Wobec tego wszyscy ludzie są potomkami pierwszej pary, Adama i Ewy).

Pogląd ten opiera się na błędnym rozumieniu Rodzaju 9:25, gdzie przytoczono wypowiedź Noego: „Przeklęty niech będzie Kanaan. Niech się stanie najniższym niewolnikiem swych braci”. Przeczytaj to uważnie; nie ma tu żadnej wzmianki o kolorze skóry. Przekleństwo zostało rzucone dlatego, że Kanaan, syn Chama, najwidoczniej zasłużył na to, bo dopuścił się pewnego skandalicznego czynu. A kim byli potomkowie Kanaana?

Jako ludzie niedoskonali, nie jesteśmy przez samo narodzenie upoważnieni do podawania się za dzieci Boże. Niemniej wszyscy jesteśmy potomkami Adama, który w chwili stworzenia był doskonałym „synem Bożym” (Łuk. 3:38).

Rasa to populacja ludzka mająca charakterystyczną kombinację dziedzicznych cech fizycznych, odróżniających ją od innych populacji.

Dzielenie Pisma Świętego na dwie części oraz ocenianie wartości zawartych w nim wypowiedzi zależnie od tego, czy pochodzą ze „starej”, czy z „nowej” części, jest niebiblijne. W 2 Tymoteusza 3:16 czytamy: „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania”. Nawiązując do natchnionych pism przedchrześcijańskich, w Rzymian 15:4 powiedziano: „Wszystko, co niegdyś napisano, napisano dla naszego pouczenia”. Jeżeli więc chcemy rozsądnie odpowiedzieć na to pytanie, musimy wziąć pod uwagę całą Biblię.

Czyżby to była tymczasowa siedziba „dusz ludzi sprawiedliwych”, część Hadesu?

W przekładzie Biblii na język grecki zwanym Septuagintą tłumacze słusznie nazwali ogród Eden „rajem” (parádeisos), ponieważ najwidoczniej był to wydzielony park.

Pogląd taki był popularny wśród Greków i Rzymian. Według pogańskiej mitologii greckiej trzy boginie przędły nić życia, wyznaczały jej długość i przecinały ją.

2 Piotra 3:9: „Jehowa (...) jest cierpliwy względem was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek został zgładzony, ale pragnie, żeby wszyscy doszli do skruchy”. (Nie wszyscy odpowiednio reagują na Jego cierpliwość. Z pewnością nie jest „wolą Bożą”, żeby niektórzy nie okazali skruchy. Por. Obj. 9:20, 21).

Skąd się wywodzi astrologia?

Izaj. 46:9, 10: „Ja jestem Boski i nie ma innego Boga ani nikogo podobnego do mnie; Tym, który od początku oznajmia zakończenie i od dawna — to, czego jeszcze nie uczyniono; Tym, który mówi: ‚Mój zamiar się ostoi i uczynię wszystko, w czym mam upodobanie’”. (On oznajmia swoje zamierzenie, podejmuje z góry pewne postanowienia w związku z urzeczywistnieniem tego zamierzenia, a Jego wszechmoc stanowi gwarancję, że tak się stanie).