W wierzeniach starożytnej Babilonii i Asyrii „przedstawiano świat podziemny (...) jako budzące grozę miejsce, którym rządzą okrutne, a zarazem potężne bóstwa i demony” (Morris Jastrow junior, The Religion of Babylonia and Assyria, Boston 1898, s. 581). Są dowody na to, że uznawane w chrześcijaństwie pojęcie ognistego piekła istniało już w religii egipskiej (Maria Jaczynowska, Historia starożytna, Warszawa 1974, s. 127).

Słowo „piekło” można znaleźć w wielu przekładach Biblii. W innych używa się w tych samych wersetach wyrażeń „grób”, „kraina umarłych” i tym podobnych. Gdzieniegdzie słowa tłumaczone nieraz na „piekło” po prostu przetransliterowano z języka oryginału, to znaczy napisano je literami naszego alfabetu, nie tłumacząc ich.

Jezus powiedział do wiernych apostołów: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łuk. 22:19). Pisząc do zrodzonych z ducha członków zboru chrześcijańskiego, apostoł Paweł dodał: „Ilekroć jecie ten chleb i pijecie ten kielich, obwieszczacie śmierć Pana, aż on przybędzie” (1 Kor. 11:26).

Ustanawiając Pamiątkę, Jezus tak powiedział o przaśnym chlebie, który podał apostołom: „To oznacza moje ciało” (Marka 14:22). Chleb ten był symbolem jego bezgrzesznego ciała, które miał dać, żeby umożliwić ludziom przyszłe życie. Chodziło przy tym o zwrócenie szczególnej uwagi na perspektywy życia otwierające się przed tymi, którzy dzięki ofierze Jezusa zostaliby wybrani do udziału z nim w niebiańskim Królestwie.

A kto uczestniczył w Wieczerzy Pańskiej, którą Jezus ustanowił na krótko przed śmiercią? Jedenastu jego wiernych naśladowców, do których powiedział: „Zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa” (Łuk. 22:29). Wszyscy oni zostali zaproszeni do udziału z Chrystusem w jego niebiańskim Królestwie (Jana 14:2, 3). Wobec tego również w naszych czasach chleb i wino powinni spożywać ci, których Chrystus objął ‛przymierzem co do Królestwa’.

Jezus nie powiedział wyraźnie, jak często należy to czynić. Po prostu rzekł: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łuk. 22:19). Paweł napisał: „Ilekroć jecie ten chleb i pijecie ten kielich, obwieszczacie śmierć Pana, aż on przybędzie” (1 Kor. 11:26). Wyrażenie „ilekroć” wcale nie musi oznaczać powtarzania czegoś wiele razy w roku, może bowiem znaczyć, że robi się to rokrocznie przez wiele lat. Jak często ludzie obchodzą na przykład rocznicę ślubu albo pamiątkę jakiegoś ważnego wydarzenia w historii narodu?

Posiłek upamiętniający śmierć Jezusa Chrystusa; jest to zatem pamiątka jego śmierci, która miała o wiele dalej idące skutki niż śmierć kogokolwiek innego.

Aby znaleźć odpowiedź na to pytanie, rozważmy następujące zagadnienia.

1) Naprawdę wychwala ona Jehowę jako jedynego prawdziwego Boga oraz wysławia Jego imię (Mat. 4:10; Jana 17:3).

1 Kor. 10:31: „Wszystko czyńcie ku chwale Bożej”.

Związek albo stowarzyszenie ludzi, którzy zespalają wysiłki w celu prowadzenia jakiejś działalności lub w dążeniu do jakiegoś celu.

Jezus był człowiekiem doskonałym. Urodził się bez najmniejszej skazy grzechu i zachował doskonałość przez całe życie. „On grzechu nie popełnił”. Był „nieskalany, oddzielony od grzeszników” (1 Piotra 2:22; Hebr. 7:26).

1 Jana 2:2: „On [Jezus Chrystus] jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy [apostoła Jana i innych namaszczonych duchem chrześcijan], ale nie tylko za nasze, lecz także całego świata [innych ludzi, przed którymi dzięki temu otwierają się widoki na życie wieczne na ziemi]”.