Co dowodzi, że ktoś naprawdę ma ducha świętego?

W Dziejach 1:8 czytamy, że po uzyskaniu ducha świętego uczniowie mieli dawać świadectwo o Jezusie. Gdy otrzymali tego ducha, wówczas — jak mówią Dzieje 2:1-11 — obserwatorzy byli zdumieni, ponieważ wszyscy głosiciele, będący przecież Galilejczykami, opowiadali o wspaniałych rzeczach Bożych językami znanymi wielu przebywającym tam cudzoziemcom. Nic nie wskazuje na to, że posiadający ducha dawali się ponieść emocjom.

Warto też podkreślić, że gdy Elżbieta otrzymała ducha świętego i „wydała głośny okrzyk”, nie była na zgromadzeniu religijnym, lecz witała krewną, która przyszła do niej w odwiedziny (Łuk. 1:41, 42). Kiedy — jak czytamy w Dziejach 4:31 — duch święty spoczął na zgromadzonych uczniach, „zatrzęsło się [to] miejsce”, ale w wyniku oddziaływania tego ducha uczniowie ani się nie trzęśli, ani nie tarzali po podłodze, lecz „ze śmiałością oznajmiali słowo Boże”. Tak samo dzisiaj dowodem posiadania ducha świętego jest śmiałe głoszenie Słowa Bożego oraz gorliwe uczestnictwo w dziele świadczenia.

Gal. 5:22, 23: „Owocem ducha jest miłość, radość, pokój, wielkoduszna cierpliwość, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą”. (Kto pragnie znaleźć ludzi naprawdę mających ducha Bożego, ten powinien zwracać uwagę na te owoce, a nie na porywy uniesienia religijnego).

• Dlaczego skażenie duchem świata jest sprawą tak poważną?
• Co między innymi cechuje ducha tego świata, przed którym musimy się mieć na baczności?
• Duch świata - definicja
• Czym jest duch święty?
• Co dowodzi, że ktoś naprawdę ma ducha świętego?
• Czy w człowieku jest jakiś duch, który by dalej żył po śmierci ciała?
• Duch - definicja