W poniższym omówieniu wyraz „narkotyki” odnosi się do substancji pozbawionych wartości odżywczych i wywołujących zmianę nastroju, których przyjmowanie nie jest konieczne z medycznego punktu widzenia, a zażywa się je po to, żeby uciec od problemów życiowych, wywołać halucynacje albo stan błogości lub euforii.

W „Uroczystym wyznaniu wiary” z 30 czerwca 1968 roku papież Paweł VI oświadczył: „Wierzymy, że jak chleb i wino konsekrowane przez Chrystusa Pana podczas Ostatniej Wieczerzy zostały przemienione w Jego ciało i krew, które wkrótce miał za nas ofiarować na krzyżu, tak też i chleb, i wino konsekrowane przez kapłana przemieniają się w ciało i w krew Chrystusa zasiadającego w chwale niebieskiej, i wierzymy, że tajemnicza obecność Pana pod postaciami owych rzeczy, które dla zmysłów zdają się istnieć nadal jak przedtem, jest prawdziwa, rzeczywista i substancjonalna. (...) Tę tajemniczą przemianę Kościół stosownie i właściwie zwie przeistoczeniem [transsubstancjacją]” (Breviarium Fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła, Poznań 1989, s. 422). Czy Pismo Święte potwierdza słuszność tego poglądu?

Według opracowania Sobór Watykański II. Konstytucje, dekrety, deklaracje „Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił Eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża” (Pallottinum, Poznań 1986, s. 53; kursywa nasza).

„W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane, wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej” (Kodeks Prawa Kanonicznego, Pallottinum 1984, kan. 1247). W Propedeutyce teologii katolickiej czytamy: „Kościół nakazuje nam pod grzechem przyjmować Komunię św. przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym, a poleca nam przyjmować Komunię św. jak najczęściej, nawet codziennie” (ks. Antoni Witkowiak, Poznań 1971, s. 253).

W pewnym katechizmie dla dorosłych powiedziano: „W Biblii nie ma słowa ‚czyściec’ ani też jasno wyłożonej nauki o czyśćcu. (...) W dziełach Ojców wielokrotnie wspomniano nie tylko o istnieniu czyśćca, lecz również o tym, że wiernemu zmarłemu mogą pomóc modlitwy żywych, a przede wszystkim Ofiara Mszy” (The Teaching of Christ — A Catholic Catechism for Adults, ss. 347, 348).

Według Świętej Kongregacji do Spraw Liturgii Kościoła rzymskokatolickiego msza jest „ofiarą przedłużającą Ofiarę Krzyża; pamiątką śmierci i zmartwychwstania Pana, który powiedział: ‚to czyńcie na moją pamiątkę’ (Łuk. 22:19); świętą ucztą, dzięki której Lud Boży przez komunię w Ciele i Krwi Pana uczestniczy w dobrodziejstwach Ofiary paschalnej, odnawia Nowe Przymierze, które Bóg zawarł z człowiekiem raz na zawsze przez Krew Chrystusa, a w wierze i nadziei zapowiada i poprzedza ucztę eschatologiczną w królestwie Ojca, ogłaszając śmierć Pana ‚aż przyjdzie’” (Eucharisticum Mysterium, 25 maja 1967).

Jana 13:35: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość”.

1 Kor. 12:13, 30: „Doprawdy za sprawą jednego ducha my wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jednym ciele (...) Czyż wszyscy mają dary uzdrawiania? Czyż wszyscy mówią językami?” (Również 1 Kor. 14:26).

Czy zdolność „mówienia językami” może pochodzić od kogoś innego oprócz prawdziwego Boga?

Szczególna zdolność udzielona przez ducha świętego niektórym uczniom w początkach istnienia zboru chrześcijańskiego.

Czyje modlitwy Bóg wysłuchuje?

Pobożne zwracanie się na głos lub milcząco, w myślach, do prawdziwego Boga albo do bogów fałszywych.

1) Ochoczego przyjmowania wszystkiego, co Bóg przekazuje przez swych posłańców, choćby w pierwszej chwili nas to zaniepokoiło lub wydawało się niemożliwe (Łuk. 1:26-37).