Rodz. 40:20-22: „A trzeciego dnia były urodziny faraona i urządził on ucztę (...). Przełożonego podczaszych przywrócił na jego stanowisko podczaszego (...). Ale przełożonego piekarzy powiesił”.

„W tym okresie wszelka myśl o świętowaniu urodzin była chrześcijanom zupełnie obca” (August Neander, Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche, 1842, t. 1, s. 518).

„Przeróżne zwyczaje, które się upowszechniły wśród ludzi świętujących urodziny, mają długą historię. Wywodzą się ze sfery magii i religii. Składanie życzeń, dawanie prezentów i świętowanie przy zapalonych świecach miało — jak wierzono w starożytności — chronić solenizanta przed demonami i zapewniać mu bezpieczeństwo w nadchodzącym roku. (...) Aż do IV wieku chrześcijaństwo odrzucało obchodzenie urodzin jako zwyczaj pogański” (Schwäbische Zeitung, dodatek do czasopisma Zeit und Welt z 3/4 kwietnia 1981, s. 4).

Kazn. 3:12, 13: „Nie ma dla nich nic lepszego niż to, by każdy się radował i czynił dobrze za swego życia, a także to, by każdy człowiek jadł i pił, i widział dobro za cały swój trud. Jest to dar Boży”.

Dzień urodzin lub rocznica tego dnia. W niektórych rejonach świata w rocznicę urodzin, zwłaszcza dziecka, urządza się przyjęcia i wręcza prezenty.

The New Encyclopædia Britannica wyjaśnia: „W Nowym Testamencie nie spotykamy ani słowa Trójca, ani wyraźnego potwierdzenia tej doktryny, a Jezus i jego naśladowcy nie myśleli zaprzeczać Szemie ze Starego Testamentu: ‚Słuchaj, Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest’ (Powt. Pr. 6:4). (...) Doktryna ta kształtowała się stopniowo przez kilka stuleci wśród licznych sporów. (...) Pod koniec IV stulecia (...) dogmat Trójcy otrzymał postać w zasadzie obowiązującą po dziś dzień” (1976, Micropædia, t. 10, s. 126).

Czy Biblia naucza, że „Duch Święty” jest osobą?

Szczery poszukiwacz prawdy o Bogu nie będzie wyszukiwać w Biblii wersetów, które mógłby zinterpretować zgodnie ze swymi dotychczasowymi przekonaniami. Będzie się raczej chciał dowiedzieć, co naprawdę mówi Słowo Boże. Zapewne natknie się na wersety, które można zrozumieć dwojako, ale gdy się je porówna z innymi wypowiedziami biblijnymi na ten sam temat, ich znaczenie staje się jasne.

Wiara w ten dogmat stawia ich w bardzo niebezpiecznym położeniu. Nie ulega wątpliwości, że dogmat Trójcy nie ma oparcia w Biblii i jest niezgodny z naukami Pisma Świętego (zob. poprzednie strony). Dogmat ten rażąco wypacza obraz prawdziwego Boga. Jezus Chrystus powiedział jednak: „Nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali. Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” (Jana 4:23, 24, Bw).

Fundamentalna nauka kościołów chrześcijaństwa. Według „Atanazjańskiego symbolu wiary” są trzy Osoby Boskie (Ojciec, Syn i Duch Święty), a każda z nich rzekomo jest wieczna i wszechmocna, żadna nie jest ani większa, ani mniejsza od pozostałych, każda z nich jest Bogiem, ale wszystkie razem są tylko jednym Bogiem.

James G. Frazer napisał w książce Złota gałąź: „Ewangelie nie wspominają o dniu narodzenia Chrystusa i zgodnie z tym starożytny Kościół święta takiego nie obchodził” (Warszawa 1978, s. 300).

Efez. 5:10, 11: „Wciąż się upewniajcie, co jest godne upodobania Pana, i przestańcie uczestniczyć z nimi w bezowocnych uczynkach typowych dla ciemności, ale je raczej gańcie”.

W The Encyclopædia Britannica czytamy: „Ani w Nowym Testamencie, ani w pismach Ojców apostolskich nie ma żadnej wzmianki o obchodzeniu Wielkanocy. Pogląd, że jakiś okres miałby być szczególnie święty, był obcy pierwszym chrześcijanom” (1910, t. 8, s. 828).