Jak czytamy w The World Book Encyclopedia, „Rzymianie poświęcili ten dzień [1 stycznia] Janusowi, bogu bram, drzwi i początków. Janus miał dwa oblicza — jedno spoglądało w przód, drugie wstecz — i właśnie od niego wziął swą nazwę styczeń [łac. ianuarius, ang. January]” (1984, t. 14, s. 237).

W The Encyclopædia Britannica z roku 1910 powiedziano: „Zaduszki (...) ustanowiono w Kościele rzymskokatolickim ku pamięci zmarłych w wierze. To święto opiera się na nauce, że dusze wiernych, którzy przed śmiercią nie zostali oczyszczeni z grzechów powszednich lub nie odpokutowali za dawne wykroczenia, nie mogą dostąpić uszczęśliwiającego widzenia Boga, ale można im pomóc przez modlitwę i ofiarowanie mszy. (...) Niektóre popularne wierzenia związane z Dniem Zadusznym wywodzą się z pogaństwa i sięgają zamierzchłej przeszłości. Dlatego w wielu krajach katolickich mieszkańcy wsi wierzą, że w noc poprzedzającą Zaduszki zmarli wracają do swych dawnych domów i spożywają potrawy przygotowane przez żywych” (t. 1, s. 709).

The World Book Encyclopedia wyjaśnia: „Dzień Świętego Walentego przypada w święto dwóch różnych męczenników chrześcijańskich o tym imieniu. Jednakże zwyczaje związane z tym dniem (...) prawdopodobnie nawiązują do starożytnego święta rzymskiego zwanego Luperkaliami, obchodzonego 15 lutego. Było to święto ku czci Junony, rzymskiej bogini kobiet i małżeństwa, jak również Pana, boga przyrody” (1973, t. 20, s. 204; zob. też W. Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury, Warszawa 1985, s. 617, hasło „Luperkalia”, oraz Popularną Encyklopedię Hutchinsona, Warszawa 1995, s. 735, hasło „Walenty św.”).

W Encyclopædia Britannica powiedziano: „Święto wywodzące się z kultu matki w starożytnej Grecji. Formalny kult matki z ceremoniami ku czci Kybele, czyli Rei, Wielkiej Macierzy Bogów, praktykowano podczas id marcowych w całej Azji Mniejszej” (1959, t. 15, s. 849).

Jana 18:36: „Jezus odpowiedział [namiestnikowi rzymskiemu]: ‚Moje królestwo nie jest częścią tego świata’”.

Jest ich tak wiele, że nie sposób tu wszystkich omówić.

Dni wolne od pracy i zajęć szkolnych, upamiętniające jakieś wydarzenie. Bywają też okazją do urządzania spotkań w gronie rodziny lub miejscowej społeczności.

Biblia wyraźnie mówi o świętych, którzy są w niebie. O Jehowie powiedziano, że jest „Świętym [gr. hágion]” (1 Piotra 1:15, 16; zob. Kapł. 11:45). Jezusa Chrystusa nazwano „Świętym [hágios] Bożym”, gdy był na ziemi, oraz „Świętym [hágios]” w niebie (Marka 1:24; Obj. 3:7, Bw). Również aniołowie są „święci” (Dzieje 10:22, Bw). To samo podstawowe określenie w tekście greckim jest zastosowane do wielu ludzi żyjących na ziemi.

Jezus Chrystus powiedział: „Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie (...)”. A zatem modlitwy należy kierować do Ojca. Jezus oświadczył też: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Uczynię wam wszystko, o co tylko poprosicie w moje imię” (Mat. 6:8, 9, BT; Jana 14:6, 14, Romaniuk). Jezus wykluczył więc taką możliwość, by kto inny odgrywał rolę orędownika. Prócz tego apostoł Paweł powiedział o Chrystusie: „Który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami”. „Dlatego tych, którzy przez niego przystępują do Boga, może zbawić w całej pełni, bo żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi” (Rzym. 8:34; Hebr. 7:25, Dąbrowski z greki). Jeżeli szczerze pragniemy, żeby Bóg wysłuchiwał nasze modlitwy, czy nie byłoby mądrze zwracać się do Niego w sposób, który On sam nakreślił w swoim Słowie? (Zob. też „Maria [matka Jezusa]”, strony 169, 170).

W encyklopedii katolickiej powiedziano: „Wszelkie próby znalezienia w Starym Testamencie jakiegoś usprawiedliwienia dla otaczania czcią relikwii byłyby daremne; również w Nowym Testamencie poświęcono relikwiom niewiele uwagi. (...) [„Ojciec” Kościoła] Orygenes najwidoczniej uważał takie praktyki za pogański przejaw szacunku dla przedmiotów materialnych” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 12, ss. 234, 235).

W New Catholic Encyclopedia przyznano: „Najpowszedniejszym atrybutem wszystkich świętych jest świetlisty nimb (obłok) o określonym kształcie, otaczający głowę świętego. Pochodzi z czasów przedchrześcijańskich i spotyka się go w hellenistycznej sztuce pogańskiej. Jak widać na mozaikach i monetach, z aureolą przedstawiano półbogów oraz takie bóstwa, jak Neptun, Jowisz, Bachus, a zwłaszcza Apollo (bóg słońca)” (1967, t. 12, s. 963).

Nie ulega wątpliwości, że w I wieku wszyscy członkowie zboru chrześcijańskiego byli święci (1 Kor. 14:33, 34; 2 Kor. 1:1; 13:13, BT, Bw).

Według nauki rzymskokatolickiej świętymi są zmarli, którzy przebywają teraz z Chrystusem w niebie i cieszą się uznaniem Kościoła za swą wielką świątobliwość i cnotę. W „Trydenckim symbolu wiary” powiedziano, że trzeba zanosić błagania do świętych jako orędowników u Boga oraz otaczać czcią ich relikwie i wizerunki.