Jednorodzony Syn Boży, jedyny Syn stworzony przez samego Jehowę. Jest on pierworodnym wśród wszystkich stworzeń. Za jego pośrednictwem zostało stworzone wszystko inne w niebie i na ziemi.

Biblia w przekładzie Jakuba Wujka (Kraków 1962): Imię Boże w formie „Jahwe” spotykamy jedynie w spisach rzeczy poprzedzających poszczególne rozdziały oraz w przypisach. Na przykład w przypisie do Wyjścia 3:14 czytamy: „W późniejszych czasach Żydzi z uszanowania nie wymawiali imienia Jahwe, choć było pisane, lecz czytali ‚Adonaj, Pan’; za tym poszło, że św. Hieronim w tłumaczeniu łacińskim (a za nim Wujek) zamiast Jahwe pisze stale ‚Dominus (Pan)’. Tak np. w. 15 w TH [tekście hebrajskim] brzmi: ‚Jahwe, Bóg ojców waszych’”.

W słowie wstępnym Redakcji Naukowej do trzeciego wydania Biblii Tysiąclecia czytamy: „Odkąd II wydanie BT z nieznacznymi zmianami weszło do liturgii, głównie w postaci czytań mszalnych, tekst ten nabrał cech poniekąd tekstu oficjalnego. Stąd też Episkopat Polski objął nad nim patronat. I tak zgodnie z uchwałą (...), zakomunikowaną Redakcji Naukowej BT pismem Prymasa Polski z dnia 23 II 1976, w niniejszym wydaniu wprowadza się w miejsce wyrazu JAHWE, stosowanego w dwóch pierwszych wydaniach BT, tradycyjne zwroty ‚Pan’ lub ‚Pan Bóg’ czy też ‚Bóg’ z wyjątkiem nielicznych przypadków, gdzie pozostawienie biblijnego imienia Boga jest merytorycznie konieczne (np. Wj 3,14n)”. (A zatem u podstaw usunięcia z Biblii osobistego imienia jej Boskiego Autora, które w tekście hebrajskim występuje częściej niż którekolwiek inne imię lub tytuł, legło własne widzimisię. Przypomina to jako żywo postępowanie rzeczników judaizmu, o których Jezus powiedział: „Ze względu na waszą tradycję znieśliście przykazanie Boże” [Mat. 15:6, BT]).

Żyjący w IV wieku Hieronim napisał: „Mateusz, zwany także Lewi, z celnika apostoł, pierwszy w Judei dla Żydów, którzy uwierzyli, napisał Ewangelię Chrystusa hebrajskimi literami i słowami” (O znakomitych mężach, rozdz. III, tłum. W. Szołdrski). W Ewangelii tej jest 11 bezpośrednich cytatów z fragmentów Pism Hebrajskich, w których występuje tetragram. Nie ma podstaw, by sądzić, że Mateusz nie przytoczył tych urywków tak, jak one były zapisane w tekście hebrajskim, z którego je cytował.

Czy można utrzymywać z kimś zażyłe stosunki, jeśli się nie zna jego imienia? W mniemaniu ludzi, dla których Bóg jest bezimienny, jest On zazwyczaj tylko bezosobową siłą, a nie rzeczywistą osobą — kimś, kogo się zna, kocha i do kogo można by zanosić płynące z serca modlitwy. Jeżeli nawet się modlą, to ich modlitwy są jedynie rytuałem, formalistycznym powtarzaniem wyuczonych formułek.

Mat. 4:10: „Jezus rzekł do niego: ‚Precz, Szatanie! Jest bowiem napisane: „Jehowę [„Pana”, BT i inne], twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę”’”. (Jezus wcale nie powiedział, że to jemu należy oddawać cześć).

W Biblii powiedziano, że powinniśmy miłować Jehowę (Łuk. 10:27), a także odczuwać przed Nim bojaźń (1 Piotra 2:17; Prz. 1:7; 2:1-5; 16:6). Zdrowa bojaźń przed Bogiem każe nam dokładać starań, żeby nie ściągnąć na siebie Jego niezadowolenia. Nasza miłość do Jehowy sprawia, że chcemy tak postępować, aby Mu się podobać i aby okazywać wdzięczność za niezliczone przejawy Jego miłości oraz niezasłużonej życzliwości.

Nikt z ludzi nie może dziś z całą pewnością powiedzieć, jak je pierwotnie wymawiano w języku hebrajskim. Dlaczego? Hebrajszczyznę biblijną zapisywano początkowo tylko spółgłoskami, bez samogłosek. W okresie powszechnego posługiwania się tym językiem z łatwością dodawano podczas czytania tekstu odpowiednie samogłoski. Z biegiem czasu jednak Żydzi zaczęli wyznawać zabobonny pogląd, iż głośne wymawianie imienia Bożego jest niewłaściwe, i stosowali określenia zastępcze. Setki lat później żydowscy uczeni wymyślili kombinację kropek, żeby wskazać, jakie samogłoski trzeba dodać podczas czytania starohebrajskiego tekstu, ale przy czterech spółgłoskach oznaczających imię Boże zamieścili znaki samogłoskowe wyrażeń zastępczych. W ten sposób pierwotna wymowa imienia Bożego poszła w zapomnienie.

Imię własne jedynego prawdziwego Boga. On sam sobie je nadał. Jako Stwórca, Jehowa słusznie jest też Najwyższym Władcą Wszechświata. „Jehowa” to zapis fonetyczny hebrajskiego tetragramu יהוה, który znaczy: „On powoduje, że się staje”.

Przeczytaj, co w związku z doskonałością Adama jest napisane w Księdze Rodzaju 1:27, 31 i w Powtórzonego Prawa 32:4. Co oznaczało uznanie przez Jehowę Boga wszystkich ziemskich stworzeń — w tym także mężczyzny i kobiety — za „bardzo dobre”? Skoro Ten, którego poczynania są doskonałe, sam mówi, że uczynił coś „bardzo dobrego”, musi to odpowiadać Jego doskonałym miernikom.

Niektórzy ludzie wolą czynić to, czego Słowo Boże zakazuje. Nie znaczy to jednak, że Biblia nie ma racji. List do Galatów 6:7, 8 zawiera ostrzeżenie: „Nie dajcie się wprowadzić w błąd: Bóg nie jest kimś, z kogo można drwić. Albowiem co człowiek sieje, to będzie też żąć; bo kto sieje ze względu na swe ciało, ten z ciała żąć będzie zepsucie”. Potwierdzeniem słuszności tego, co mówi Biblia, są epidemie chorób przenoszonych drogą płciową, rozbite rodziny i tak dalej. Człowieka stworzył Bóg; On wie, co może nam zapewnić trwałe szczęście, i oznajmia to w Biblii. Czyż słuchanie Go nie świadczy o rozsądku? (Dowody na istnienie Boga można znaleźć w artykule „Bóg”).

1 Jana 3:4, 8: „Każdy, kto trwa w grzechu, trwa także w bezprawiu, toteż grzech jest bezprawiem. Kto trwa w grzechu, pochodzi od Diabła”. (Mocne słowa! Ci, którzy świadomie obierają drogę grzechu i pozostają na niej, są w oczach Boga złoczyńcami. Przyjmując taki sposób postępowania, idą w ślady samego Szatana).

Według hebrajskiego i greckiego tekstu Biblii dosłownie oznacza chybienie celu. Sam Bóg wyznaczył „cel”, do którego mają zmierzać rozumne stworzenia. Chybienie tego celu to grzech, będący także nieprawością, czyli bezprawiem (Rzym. 3:23; 1 Jana 5:17; 3:4).