„Wielu uważa, że wszelkie cierpienia czyśćcowe polegają na uświadamianiu sobie chwilowej niemożności uszczęśliwiającego widzenia Boga, chociaż bardziej upowszechnił się pogląd, że oprócz tego istnieje jeszcze jakaś pozytywna kara (...) W Kościele łacińskim przyjął się pogląd, że przyczyną tych cierpień jest rzeczywisty ogień.

Ezech. 18:4 (Bg): „Dusza [hebr. néfesz; „osoba”, BT, Bp; „każdy”, Bw; „dusza”, Wujek], która grzeszy, ta umrze”.

Rzym. 6:7 (BT): „Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu”.

Kohel. [Kazn.] 9:5 (BT): „Żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą”.

1 Jana 1:7, 9 (Romaniuk): „Jeżeli zaś żyjemy w światłości, tak jak On [Bóg] sam trwa w światłości, wówczas stanowimy jedność między sobą, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. Lecz jeśli przyznamy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości”.

„Według nauki Kościoła [rzymskokatolickiego] stan lub miejsce na tamtym świecie (...), gdzie dusze tych, którzy umierają w łasce, ale nie są całkowicie wolni od wszelkiej niedoskonałości, pokutują za jeszcze nieodpuszczone grzechy powszednie albo za karę doczesną spowodowaną przez grzechy powszednie i śmiertelne już wybaczone.

Kto tu naprawdę ponosi winę?

Czy to rzeczywiście oszczędziłoby cierpień, czy tylko odpowiedzialnością za nie obarczyłoby Boga? Co się zwykle dzieje, gdy ojciec, zamiast stanowczo skarcić dzieci, pobłaża ich umyślnym przewinieniom? Dzieci coraz bardziej brną w zło, a spora część odpowiedzialności za to spada na ojca.

Bóg nie ponosi winy za takie wady. Pierwszą parę ludzką stworzył doskonałą, zdolną wydawać na świat doskonałe potomstwo na swoje podobieństwo (Rodz. 1:27, 28).

Bóg nie powoduje trzęsień ziemi, huraganów, powodzi, susz ani wybuchów wulkanów, o których często donoszą środki przekazu. Nie posługuje się nimi do karania ludzi. Powodują je w znacznej mierze siły przyrody, działające od stworzenia ziemi.

Kto narusza Boskie mierniki, doświadcza ujemnych skutków swego postępowania (Gal. 6:7). Niekiedy tacy ludzie od razu zbierają gorzkie owoce. Innym przez dłuższy czas na pozór dobrze się wiedzie. Tymczasem Jezus Chrystus był okrutnie maltretowany i w końcu został zabity, chociaż nigdy nie zrobił nic złego. W tym systemie rzeczy pomyślność nie stanowi zatem dowodu błogosławieństwa Bożego i podobnie przeciwności losu nie można uważać za wyraz dezaprobaty Bożej.

Przeżycia człowieka doświadczającego bólu lub udręki. Cierpienie może być fizyczne, psychiczne bądź emocjonalne. Przyczyny cierpień bywają różne, na przykład szkody wyrządzone przez wojnę lub chciwość innych, niekorzystne czynniki dziedziczne, choroby, wypadki, klęski żywiołowe, nieżyczliwe wypowiedzi lub zachowanie się innych, presja demonów, świadomość grożącego niebezpieczeństwa albo własna głupota.

Mat. 28:19, 20: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem”.