Ezech. 18:4: „Dusza, która grzeszy, ta umrze”. (W przekładzie Wujka, w Bg i BT [przypis] hebrajskie néfesz oddano w tym wersecie słowem „dusza”, zaznaczając w ten sposób, że dusza umiera. W niektórych przekładach przełożono w innych miejscach słowo néfesz na „dusza”, w tym wersecie natomiast oddano je przez „ten, który grzeszy”, lub „każdy, kto grzeszy”. A zatem néfesz, czyli dusza, to osoba, a nie jakaś jej niematerialna część, która by żyła dalej po śmierci ciała). (Dalsze szczegóły można znaleźć w artykule „Dusza”).

Hebrajskie słowo rúach oraz greckie pneúma, często tłumaczone na „duch”, mają różne znaczenia. Odnoszą się do czegoś, co jest niedostrzegalne dla ludzkiego wzroku i co jest przejawem siły powodującej ruch.

W Biblii opisano wydarzenia oraz stosunki charakteryzujące ów znamienny okres. Stanowią one „znak” złożony z wielu szczegółów; a zatem pojawienie się tego znaku wymaga, żeby wszystkie te szczegóły wyraźnie wystąpiły w jednym okresie historii. Różne elementy owego znaku są opisane w 24 i 25 rozdziale Mateusza, 13 rozdziale Marka i 21 rozdziale Łukasza; jeszcze inne można znaleźć w 2 Tymoteusza 3:1-5, 2 Piotra 3:3, 4 oraz w Objawieniu 6:1-8. Omówimy teraz na przykładach kilka ważniejszych szczegółów tego znaku.

Rok 1914 wyznaczyły proroctwa biblijne. Szczegóły dotyczące chronologii można znaleźć na stronach 70-72 w artykule „Daty (chronologia)”. Potwierdzeniem poprawności tej daty jest okoliczność, że stosunki światowe, które miały się ukształtować w tym okresie, nastały od roku 1914 — dokładnie tak, jak to zostało przepowiedziane. Świadczą o tym wyżej przytoczone fakty.

Na pewno tak. Koniec obecnego systemu światowego nie nastąpi w wyniku masowej zagłady w wojnie nuklearnej, tylko w następstwie wielkiego ucisku, którego częścią składową będzie „wojna wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” (Obj. 16:14, 16). Wojna ta nie zniszczy ziemi ani nie unicestwi całego rodzaju ludzkiego.

2 Piotra 3:9: „Jehowa nie jest powolny w sprawie swej obietnicy, jak to niektórzy uważają za powolność, lecz jest cierpliwy względem was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek został zgładzony, ale pragnie, żeby wszyscy doszli do skruchy”.

Użyte w Biblii wyrażenie „dni ostatnie” oznacza końcowy okres, którego punktem szczytowym jest postanowione przez Boga wykonanie wyroku w celu położenia kresu jakiemuś systemowi rzeczy. Dni ostatnie żydowskiego systemu rzeczy oraz świątyni jerozolimskiej, wokół której koncentrowało się oddawanie czci Bogu, osiągnęły punkt kulminacyjny w 70 roku n.e., gdy została ona zniszczona.

Stosowane przez naukowców metody datowania opierają się na założeniach, które co prawda mogą być użyteczne, ale często prowadzą do bardzo rozbieżnych wniosków. Dlatego podawane przez nich daty ciągle są rewidowane.

Gdyby przyjąć, że „lata” te musiały odpowiadać naszym miesiącom, wówczas Enosz zostałby ojcem w wieku siedmiu lat, a Kenan miałby zaledwie pięć lat, gdy mu się urodził syn (Rodz. 5:9, 12). Jest to oczywiście niemożliwe.

Na ten rok wskazują dowody z dwóch źródeł: 1) chronologii biblijnej i 2) wydarzeń, które od roku 1914 są spełnieniem proroctw. Zajmiemy się tu chronologią. Jeśli chodzi o spełnianie się proroctw, zobacz artykuł „Dni ostatnie”.

Jezus odpowiedział: „O dniu owym i godzinie nie wie nikt — ani aniołowie niebios, ani Syn, tylko sam Ojciec”. Niemniej oświadczył również: „Zaprawdę wam mówię, że to pokolenie na pewno nie przeminie, dopóki się to wszystko nie stanie” (Mat. 24:36, 34).

Daty określają czas jakiegoś wydarzenia. Biblia podaje daty, gdy mówi o okresach życia poszczególnych osób, okresach panowania władców albo o innych godnych uwagi wydarzeniach. Zawiera jedyną kompletną chronologię sięgającą wstecz do stworzenia Adama. W chronologii biblijnej wyznaczano też naprzód czas, w którym miały się rozegrać ważne wydarzenia spełniające zamierzenie Boże. Popularny obecnie w wielu rejonach świata kalendarz gregoriański został wprowadzony dopiero w roku 1582. Źródła świeckie podają sprzeczne daty z historii starożytnej.

Po omówieniu poglądów pisarzy katolickich na takie wersety, jak 2 Machabejska 12:39-45, Mateusza 12:32 i 1 Koryntian 3:10-15 w New Catholic Encyclopedia przyznano: „Ostatecznie z analizy tej wynika, że katolicka nauka o czyśćcu jest oparta nie na Piśmie Świętym, lecz na tradycji” (1967, t. 11, s. 1034).