„Wielu uczonych ulega pokusie dogmatyzmu, (...) kwestię powstawania gatunków przedstawia się raz po raz jako ostatecznie rozwiązaną.

Niektóre wyznania nauczają, że Bóg wszystko stworzył w ciągu sześciu dni 24-godzinnych, ale Biblia tak nie mówi.

Ewolucja organizmów jest teorią, według której pierwszy żywy organizm rozwinął się z materii nieożywionej. Następnie, w miarę rozmnażania się, zaczął się podobno przekształcać w różne gatunki istot żywych, aż w końcu powstały z niego wszystkie formy roślin i zwierząt, jakie kiedykolwiek istniały na ziemi.

Rodz. 2:7: „Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą”. (Warto zaznaczyć, że nie jest tu powiedziane, jakoby człowiekowi dano duszę, ale że stał się duszą, żyjącą osobą). (Oddana tu słowem „dusza” część hebrajskiego wyrazu brzmi néfesz. Tak samo tłumaczy go Bg i Wujek 1599; Bw, BT, Bp, KUL: „istota”, a ang. przekład Kx — „osoba”).

Ezech. 18:4: „Oto wszystkie dusze należą do mnie. Jak dusza ojca, tak i dusza syna należy do mnie. Dusza,* która grzeszy, ta umrze” (*hebr. néfesz; Wujek, Bg i BT [przypis]: „dusza”; inne przekłady: „człowiek” lub „osoba”).

Kazn. 12:7: „Wtedy proch wraca do ziemi, tak jak był, duch [czyli siła życiowa; hebr. rúach] zaś wraca do prawdziwego Boga, który go dał”. (Warto zaznaczyć, że słowu „duch” odpowiada hebrajskie rúach, natomiast „dusza” to néfesz. Z wersetu tego nie wynika, jakoby w chwili śmierci duch unosił się i wędrował tam, gdzie przebywa Bóg; chodzi raczej o to, że widoki na ponowne życie zależą wyłącznie od Boga. Można by to unaocznić następującym przykładem: Jeśli kupujący posiadłość nie uiści odpowiedniej należności, to posiadłość „wraca” do dawnego właściciela. BT, Bp, Bg, Wujek tłumaczą słowo rúach na „duch”, NAB — na „dech życia”).

„Chrześcijańskie pojęcie duchowej duszy, stworzonej przez Boga i wlewanej do ciała w chwili poczęcia, żeby uczynić człowieka żywą całością, jest owocem długiego rozwoju filozofii chrześcijańskiej. Dopiero Orygenes [zm. ok. 254 n.e.] na Wschodzie oraz św. Augustyn [zm. 430 n.e.] na Zachodzie uznali, że dusza jest substancją duchową, i stworzyli jej koncepcję filozoficzną. (...) Jego nauka [Augustyna] dużo zawdzięcza (łącznie ze swymi słabymi stronami) neoplatonizmowi” (New Catholic Encyclopedia, 1967, t. 13, ss. 452, 454).

W Biblii słowo „dusza” jest tłumaczeniem hebrajskiego néfesz i greckiego psyché. Ze sposobu użycia tego słowa w Biblii wynika, że duszą jest człowiek lub zwierzę bądź też życie, którym cieszy się człowiek albo zwierzę.

1 Jana 5:19: „Cały świat podlega mocy niegodziwca”. (Szatan podsyca ducha wywierającego przemożny wpływ na sposób myślenia i działania ludzi, których Jehowa nie uznaje za swoich sług. Jest to duch samolubstwa i pychy, tak powszechny jak powietrze, którym się oddycha. Musimy bardzo uważać, by nie ulec mocy Szatana i nie pozwalać temu duchowi kształtować naszego życia).

1 Kor. 2:12: „A my nie otrzymaliśmy ducha świata, lecz ducha, który jest od Boga, abyśmy znali to, co zostało nam życzliwie dane przez Boga”. (Gdy duch świata zawładnie czyimś sposobem myślenia i pragnieniami, jego owoce uwidocznią się wkrótce w postępowaniu zdradzającym takiego ducha.

Przemożna siła wywierająca wpływ na wszystkich, którzy nie są sługami Jehowy Boga, skłaniająca ich do wypowiadania się i postępowania według charakterystycznego wzorca.

Z porównania wersetów biblijnych odnoszących się do ducha świętego wynika, że ludzie mogą być nim ‛napełnieni’, ‛ochrzczeni’ lub ‛namaszczeni’ (Łuk. 1:41; Mat. 3:11; Dzieje 10:38). Żadne z tych wyrażeń nie byłoby stosowne, gdyby duch święty był osobą.

Łuk. 4:18, 31-35: „[Jezus czytał ze zwoju proroctwa Izajasza:] ‚Spoczywa na mnie duch Jehowy, gdyż on mnie namaścił, abym oznajmiał dobrą nowinę’ (...) I przybył do Kafarnaum, miasta galilejskiego. I nauczał ich w sabat, oni zaś byli niezmiernie zdumieni jego sposobem nauczania, gdyż jego mowa świadczyła o tym, że posiada władzę. A był w synagodze człowiek, który miał ducha, nieczystego demona, i krzyczał donośnym głosem (...) Ale Jezus go zgromił, mówiąc: ‚Zamilknij i wyjdź z niego’. Toteż ów demon, powaliwszy pośród nich tego człowieka, wyszedł z niego, nie wyrządzając mu szkody”. (Co było dowodem, że Jezus miał ducha Bożego? Ze sprawozdania nie wynika, jakoby Jezus trząsł się, krzyczał albo chodził w ekstazie. Powiedziano natomiast, iż jego mowa świadczyła o tym, że posiada władzę. Warto jednak zwrócić uwagę, że przy tej okazji duch demoniczny zmusił owego człowieka do krzyku i powalił go na podłogę).